ഉരുണ്ട കരിംകല്‍് കഷന്നങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഒളിപ്പിച്ച ഈ വെള്ളികൊലുസ് ഞാന്‍ കണ്ടു പിടിക്കില്ല എന്ന് കരുതിയോ? പണ്ടെന്നോ പാര്‍സികള്‍ പറഞ്ഞ ഒരു കടംകഥ എനിക്കോര്‍മ്മ വരുന്നുണ്ട് . എന്തിനാണ് നീ അത് ആരും കാണാതെ ഇത്രയും കാലം സൂക്ഷിച്ചു വച്ചത്? അതിലെ ഓരോ മണികളും അവളുടെ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണിലെ മണി പോലെ നിനക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ലേ? അതിന്റെ ചിത്ര പണിയോടു കൂടിയ കൊളുത്തിലെക്ക് നിരാശനായി നോക്കുമ്പോള്‍ അതവളുടെ മനിച്ചുണ്ടായി മാറുന്നത് നീ അറിഞ്ഞതല്ലേ? ഇല്ല ഇനിയും അതോളിപ്പിച്ചു വക്കാന്‍ നിനക്കാവില്ല.
ഇന്നീ സംഗീത സന്ധ്യയില്‍ അവളുടെ കൊളുസ്സിന്‍ കിലുക്കം ഒന്നു കേള്‍ക്കാന്‍ ....
അവളുടെ കൊണ്ച്ചുന്ന മോഴിയോന്നു കേള്‍ക്കാന്‍ .........
വളരെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം നിന്റെ മനസ്സു വീണ്ടും ഈ കരിവിലക്കിന്റെ ഏറ്റവും ഉയര്ന്ന ചുടില്‍ കൊളുത്തി വക്കാന്‍ ....... ഇപ്പൊ
ഇപ്പൊ നിന്റെ മനസ്സു സാന്ദ്രമാവുന്നത് എനിക്ക് കാണാം..............
